[SF TODAE]I Know..ฉันรู้ว่าเธอรู้

ข้อมูลเบื้องต้น

I know....ฉันรู้ว่าเธอรู้





ผมรู้.......เมื่อผมได้มาพบกับคุณ


ตัวของผมสั่นไปด้วยความตื่นเต้นทั้งตัวเลย....ที่รัก 



ผมรู้.....เมื่อเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน



เราส่องแสงได้สว่างมากกว่าสิ่งใดๆในโลก



I Know  - Seungri ft. IU





























 

       

 

           ภาพพวกนี้ไม่เกี่ยวกับฟิคเรื่องนี้แต่อย่างใด....(แล้วใส่ทำไม)ฮ่าๆ อันที่จริงเค้าจะบอกว่าทุกครั้งที่พี่ท็อปมองแดซอง สายตาของพี่ท็อปมันเต็มไปด้วยความอบอุ่น ความจริงใจจนบางครั้งที่แดซองบังเอิญหันไปเจอก็ต้องหันหน้าเขินกลับมาเอง พี่ท็อปชอบแอบมองแดซองตอนที่แดซองกำลังทำอะไรเพลินๆ ตลอด อยากรู้ว่าแดซองรับรู้สายตานั้นบ้างมั้ย หรือว่ารู้แต่ไม่แสดงออกมากันแน่.......
อันนี้เป็นความเห็นส่วนตัวจะว่ามโนเองก็ได้ แหะๆ

 

เนื้อเรื่อง

I know...ฉันรู้ว่าเธอรู้







 

เคยมั้ย?กับการแอบชอบใครบางคน

 

เคยมั้ย?กับการเฝ้าเดินตามเค้าห่างๆ

 

เคยมั้ย?กับการเฝ้าห่วงอยู่ตรงนี้

 

เคยมั้ย?กับความรู้สึกห่วงใยที่เค้าไม่รู้...



 

     มหาวิทยาลัยศิลปะเกาหลี มหาวิทยาลัยที่ใครๆก็ใฝ่ฝันอยากจะเข้ามา แล้วผม


ก็ได้เข้ามาเรียนที่นี่ ผมชื่อคังแดซองเอกการร้องเพลงปีหนึ่ง วันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้า


สดใส ผมรู้สึกได้ว่าก้อนเมฆบนท้องฟ้ายิ้มให้ผมทุกวันหลังจากวันนั้น....วันที่ผม


เข้ามาที่นี่วันแรก....วันที่ผมได้เจอเค้าครั้งแรก..รุ่นพี่ชเวซึงฮยอนเอกการแสดงปี


สาม...

 

 

.......................

          "เอ่อ......ลุงยามฮะคือผมขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยฮะ"เสียงเด็กหนุ่มใบหน้า


หวานท่าทางเงอะงะถามกับคนรักษาความปลอดภัยให้กับมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งนี้

          "ว่าไงหนู  ยังไม่ถึงเวลาเรียนหรอ?

          "แหะๆ ถึงแล้วฮะแล้วมันก็เป็นวิชาแรกด้วย แต่ว่า...ผมหาอาคารเรียนไม่


เจอ..."เด็กหนุ่มตัวเล็กก้มมองนาฬิกาข้อมือแล้วยิ้มแหยๆให้ลุงยาม

          "ฮ่าๆ เด็กใหม่สินะ เป็นอย่างงี้ทุกคนแหละขนาดลุงเข้ามาทำงานวันแรกๆลุง


ยังหลงเลย มหาลัยอะไรก็ไม่รู้ซับซ้อนจริงๆ แล้วหนูจะไปอาคารไหนหละ เดี๋ยวลุง


บอกทางให้"ลุงยามตอบกลับมาอย่างใจดี เพราะว่าเด็กที่เข้ามาใหม่ก็หลงทางกัน


แทบจะทุกคน

          "คือผมจะไปอาคาร............."

          "แปปนะไอ้หนู.....มีคนปีนรั้ว!"แล้วลุงยามก็วิ่งออกไป

          "อะอ่าววววว......จะไปไหนฮะ"แดซองถอนหายใจออกมายาวๆ วันนี้เข้าเรียน


วันแรกก็สายซะแล้ว จะโดนตัดคะแนนมั้ยนะ เฮ้อ....งั้นเดินหาเองก็ได้.... ยิ่งเดินเท่า


ไหร่ก็ยิ่งหลง ยิ่งเดินก็ยิ่งหาทางไปไม่ถูกจนแดซองตัดสินใจนั่งพักอยู่ใต้  ต้นไม้ขนาด


ใหญ่ในที่ลับตาคน 

          "แฮ่กๆ......."เสียงหอบหายใจของใครบางคนที่วิ่งมานั่งข้างๆแดซอง ทำให้


แดซองต้องหันไปมอง ชายหนุ่มนักศึกษาร่างสูงที่แต่งตัวไม่เรียบร้อยตั้งแต่หัวจรด


เท้า ผมชี้ฟูอย่างกับรังนก ชายเสื้อที่หลุดออกนอกกางเกง  แถมถุงเท้าก็ไม่ใส่

          "อะ.....เอ่อ...หนีอะไรมาหรอฮะ"แดซองถามออกไปทั้งๆที่คนข้างๆยังหัน


หลังให้

          "จุ๊ๆ...ก็หนีลุงยามอะดิ"คนร่างสูงมัวแต่ชะโงกหน้ามองต้นทางเพื่อดูว่ามีใคร


ตามมาหรือเปล่า ตอบกลับไปทั้งๆที่ไม่ได้มองหน้าคนถามด้านข้างเลย

          "หนีทำไมหรอฮะ....ไปทำอะไรผิดมาหรอ"

          "ก็กระโดดข้ามรั้วเข้ามาอะสิ นี่นายถามมากจริง เงียบๆหน่อยเดี่ยวลุงยามก็


วิ่งตามมาเจอหรอก"คนตัวสูงหันหน้ามาทำปากจุ๊ๆให้แดซอง

          "ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!! ใครที่ปีนรั้วหนะ!!"ยังไม่ทันขาดคำเสียงลุงยามก็ดัง


ขึ้นมาใกล้ๆบริเวณนั้น

          "ซวยแล้ววววว หื้มมม ถ้าชั้นปล่อยนายไว้ นายต้องบอกลุงยามแน่ๆเลย งั้น


มานี่เลยยยย"คนตัวสูงรีบลุกขึ้นแล้วลากคนตัวเล็กข้างๆออกวิ่งทันทีเมื่อได้ยินเสียง


ฝีเท้าก้าวเข้ามาเรื่อยๆ

          "เดี๋ยวๆฮะ ทำไมผมต้องวิ่........."แดซองยังงงกับสถานการณ์ก็วิ่งตามมา

แบบงงๆ แล้วเค้าต้องวิ่งตามนายคนนี้ทำไมเนี้ย?

          วิ่งมาได้ระยะนึง ระยะที่คิดว่าไกลพอที่ลุงยามจะตามไม่ทันทั้งสองก็หยุดวิ่ง


คนตัวเล็กไม่รู้เรื่องรู้ราวที่ถูกลากมาตั้งแต่แรกเหนื่อยจนพูดไม่ออก คนตัวสูงปล่อยมือ


ออกจากแดซอง แล้วหัวเราเบาๆ

          "ฮ่าๆๆ วิ่งแค่นี้เหนื่อยละหรอ"

          "ละ.....แล้ว.....นายไม่เหนื่อยหรอ...แฮ่กๆ"

          "ชั้นชินแล้ว วิ่งหนีลุงยามทุกวัน แล้วก็อย่าไปบอกลุงยามหละว่าชั้นเป็น


คนปีนข้ามรั้วมา ขอบใจนะ.....เอิ่ม....ไหนดูชื่อสิ คัง-แด-ซอง....เด็กปีหนึ่งหรอ เรียน


เอกอะไรหละ"

          "การร้องเพลงฮะ แล้วผมก็หาอาคารไม่เจอด้วย"แดซองตอบกลับไปหลัง


จากที่หายจากอาการหอบ

          "หลงทางหละสิ อาคารเอกร้องเพลงหนะเดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้าย อยู่ตรง


ข้ามกับเอกการแสดง ชั้นไปหละ...แล้วอย่าลืมเรื่องที่บอกหละ"คนตัวสูงบอกทางให้


แดซองแล้วกำลังจะหันหลังเดินจากไป

          "เดี๋ยวฮะ!!"ร่างสูงหยุดฝีเท้าลง

          "พี่ชื่ออะไรหรอฮะ....."แดซองตะโกนถามออกไป

          "ชั้นหรอ...ชั้นชื่อ ชเว-ซึง-ฮยอน หรือจะเรียกท็อปก็ได้"พูดจบคนตัวสูงก็ก้าว


ขายาวๆออกไปจนลับตา

.......รุ่นพี่ซึงฮยอน.....

 

....................................................

          บรรยากาศในห้องเรียนก่อนที่อาจารย์จะเข้ามันช่างวุ่นวายเหมือนกันทุกที่


บางคนก็วาดรูปเล่น บางคนก็จับกลุ่มเม้าท์แชทกระจาย บางคนก็แอบกินขนม ชุลมุน


วุ่นวายยิ่งกว่าตลาดสดแถวๆบ้าน  แต่มันไม่ได้ทำให้ใครบางคนในห้องนี้หลุดจาก


ภวังค์ความคิดได้

          "แดซอง....เย็นนี้ไปกินนมปั่นกัน......แดซองงงง...คังแดซอง!!!!"เสียงสาวตัว


เล็กใบหน้ากลมน่ารัก บวกกับปากที่อวบอิ่มเรียกเพื่อนที่เอาแต่นั่งเหม่อจนใจจะลอย


ออกไปนอกหน้าต่าง

          "ห้ะ!!?"แดซองตกใจกับเสียงเรียกจนหลุดออกจากความคิด

          "เป็นอะไร นั่งเหม่อตั้งแต่เช้าแล้ว คิดถึงรุ่นพี่ท็อปเอกการแสดงหรือไง"

          "ป่าวซะหน่อยมินจี ชั้นก็แค่คิดอะไรเพลินๆ แล้วทำไมต้องเสียงดังด้วยเล่า..."

          "ไม่มีอะไร ก็ว่าเย็นนี้จะชวนไปกินนมปั่นอะ อยากกินอะไรเย็นๆ"

          "เย็นนี้หรอ  อืมมมม....แปปนะ"พูดจบแดซองก็หยิบกระดาษที่มีตารางอะไร


สักอย่างขึ้นมา แล้วใช้นิ้วลากไปตามช่องเล็กๆ

          "โอเค.....วันนี้พี่เค้ากลับบ้านเย็น...เดี๋ยวชั้นไปกินนมปั่นกับแกแล้วค่อยไปส่ง


พี่เค้าก็ได้"แดซองพับแผ่นกระดาษอย่างเบามือแล้วเก็บใส่กระเป๋าเหมือนเดิม

          "นี้แกถึงขนาดเก็บตารางเรียนพี่เค้าไว้เลยหรอ.....อาการหนักนะเนี้ย"เสียง


มินจีทำสีหน้าเหนื่อยใจกับเพื่อนคนนี้จริงๆ

          "เถอะหน่า.....ชั้นก็แค่อยากไปส่งพี่เค้าเองนะ.....ถึงไม่ได้ส่งจนถึงหน้าบ้าน


แต่ไปส่งแค่ปากทางก็ยังดี มันก็เป็นทางผ่านบ้านชั้นไม่ได้ลำบากอะไรสักหน่อย"

          "ถ้าแกชอบพี่เค้าขนาดนี้ทำไมไม่บอกเค้าไปเล่า ฉันเห็นแกคอยดูแลเทคแคร์


พี่เค้าขนาดนี้ๆทั้งที่พี่เค้าก็ไม่รู้ เห็นแล้วอึดอัดแทนอะ"มินจีรู้สึกหัวเสียกับเพื่อนรักที่


ไม่ยอมบอกพี่เค้าไปซะทีว่าชอบพี่เค้า ทั้งๆที่มินจีเองก็เชียร์ตั้งหลายรอบแล้ว แต่


เพื่อนรักก็ยืนยันว่าจะทำแบบนี้ต่อไป

          "แกไม่เห็นหรอว่าพี่เค้าฮ็อตจะตาย...เดินไปไหนก็มีแต่คนกรี้ด.. แล้วถ้าชั้น


ไปบอกพี่เค้า...พี่เค้าจะไม่รังเกียจชั้นหรอ"

          "แกก็เลยเดินตามส่งน้ำส่งขนมแถมตามส่งบ้านแบบห่างๆแบบนี้เนี้ยนะ เห้ออ


อออออ"

          "ก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลย  มันก็รู้สึกดีนะ....อย่างน้อยพี่เค้าก็กินขนมที่ชั้นทำให้


นินา"

          "เออๆก็แล้วแต่ เดี๋ยวโดนแย่ง....แล้วจะรู้สึก"

          "อาจารย์มานู้นนนนแล้ว....รีบไปนั่งเลยยัยมินจี เดี๋ยวจะซวยก็คราวนี้แหละ


หมดคาบจะได้ไปกินนมปั่นกัน"แดซองออกปากไล่มินจีให้กลับไปนั่งที่โต๊ะเรียน...แต่


แดซองยังใจลอยคิดถึงเรื่องที่คุยกันเมื่อกี๊จนหมดคาบ.....โดนแย่งไปงั้นหรอ......

 

.....................เวลา 17.00น. ณ ร้านนมปั่นหน้ามหาวิทยาลัย...................

          "มินจีๆ ห้าโมงแล้วอะ เดี๋ยวพี่เค้าคงออกมาแล้ว ชั้นไปก่อนนะ ฝาก


จ่ายค่านมปั่นด้วย"แดซองรีบสะพายเป้แล้วเดินออกจากร้านไป ปล่อยให้มินจีได้แต่นั่ง


อ้าปากค้างเพราะยังไม่ทันจะพูดอะไร  เพื่อนตัวดีก็ออกไปซะแล้ว

          ชเวซึงฮยอนหรือท็อป....นักศึกษาเอกการแสดง รุ่นพี่ที่แดซองแอบตามไป


ส่งหน้าปากทางเข้าบ้านทุกวันเป็นเวลาสี่เดือนแล้ว แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่แดซอง


ตามมาเช่นกันแดซองพยายามรักษาระยะห่างไม่ให้รุ่นพี่จับได้  สายตาที่คอยมอง


ตลอดเวลาด้วยความเป็นห่วง ถึงจะเป็นแบบนี้มาได้สี่เดือนแล้วตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน


แต่เค้าไม่คิดจะบอกออกไป ถึงพี่เค้าจะไม่รู้แต่แดซองก็มีความสุขดีนะที่ได้ทำแบบนี้


อย่างน้อยก็ได้เห็นหน้าพี่เค้าทุกเย็น......แล้วก็ได้กลับบ้านพร้อมกันอีกตะหาก.....

 

 

 

....หลายวันผ่านไป....เวลา 11.30น. ........

          "ฮ่าาาาาาห์~แดซองอ่า ขนมหอมจาาาางเลยขอกินหน่อย"มินจีลากเสียง


ยาวๆเพื่ออ้อนเพื่อนรัก เพราะไอ้ขนมตรงหน้าเนี่ยกลิ่นมันช่างหอมมม.....

          "ไม่ได้ๆ ชั้นทำมาให้พี่ท็อป เดี๋ยวไว้แกไปบ้านชั้นแล้วจะทำให้กิน"แดซองรีบ


ปิดฝากล่องให้สนิทแล้วเขียนโพสต์อิทแปะไว้    'ทานให้อร่อยนะ :D'

          "น้ำส้มนี่ก็ด้วยหรอ โห้ววววว!!"เสียงมินจีโวยวายใส่เพื่อน แดซองก็ได้แต่


หัวเราะเบาๆกับอาการของเพื่อนสาวคนสวย

          "อ่ะ!...ชั้นฝากเอาไปวางในล็อกเกอร์พี่เค้าหน่อย"แดซองยื่นกล่องขนมกับ


ขวดน้ำส้มที่คั้นเองให้กับมินจี

          "ไม่เอาอ่า....ไม่ไปแล่ว!...ครั้งที่แล้วเกือบโดนจับได้ แกไปใส่เองสิ"มินจีส่าย


หัวไปมาแบบไม่ยอมรับของจากมือเพื่อน

          "น้ะๆ..ช่วยหน่อยนะ.....ถ้าพี่เค้าจับได้พี่เค้าก็ไม่รู้ว่าชั้นเป็นคนให้ ให้พี่เค้า


เข้าใจว่าเป็นแกก็ยังดีกว่ารู้ว่าเป็นชั้นอะ"

          "แกเนี้ยจริงๆเล้ยยย......แล้วถ้าพี่เค้าคิดว่าชั้นทำไปให้แล้ว...หลงรักชั้นขึ้นมา


หละ"มินจีแกล้งถามลองใจแดซองออกไป 

          "ถ้าพี่เค้าจะชอบแกหรือชอบใคร ยังไงเค้าก็ชอบถึงจะรู้ว่าชั้นเป็นคนทำก็


เถอะ...รีบๆเอาไปได้แล้ว"แดซองวางกล่องขนมใส่มือมินจีอีกครั้งแล้วดันหลังเพื่อน


เบาๆ สรุปว่ามินจีต้องเป็นคนเอาขนมไปวางจริงๆ

............................................

          เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบห้านาที มินจีก็รีบวิ่งหน้าตาตื่นกลับมา พร้อมทำท่า


ทางลุกลี้ลุกลน

          "แดซอง! ตอนที่ชั้นแอบเอาขนมไปวางอะ ชั้นเห็นพี่ท็อปเดินจับมือกับดาว


คณะเอกการแสดงมาด้วย"มินจีรีบทำท่าทางให้แดซองตื่นตัว แต่แดซองกลับนิ่งเฉย


ซะงั้น

          "อื้ม.......ก็ธรรมดาชั้นเห็นพี่เค้ามีคนมากมายรุมล้อม ถ้าพี่เค้าจะคบกับใครสัก


คนก็ไม่แปลก"แดซองตอบออกมาอย่างเรียบๆ แม้สีหน้าจะนิ่งเฉยแต่นัยย์ตากลับเต็ม


ไปด้วยความเศร้า มินจีสังเกตุได้

          "แล้วแกไม่หวงหรอ!! ถ้าพี่ท็อปเค้าจะคบกับยัยนั่นอะนะ"มินจีถามแดซอง

          "ก็....ไม่รู้สิ....ชั้นไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ท็อปเค้าหนิ พี่เค้าอาจจะลืมชั้นไปแล้ว


ก็ได้ แต่ถึงพี่เค้าจะมีแฟน ชั้นก็จะยังทำขนมแล้วก็ตามไปส่งพี่เค้าทุกๆวันนั่นแหละ"

          "โหยยยยยย....แดซอง......คือชั้นไม่รู้จะทำยังไงกับแกเลยจริงๆ เอาเหอะ!แก


อกหักเมื่อไหร่ก็ขอให้รู้ไว้ว่าชั้นอยู่ข้างแกนะ"มินจีตบไหล่เพื่อนรักเบาๆแล้วเดินไปนั่ง


ฝั่งตรงข้ามกับแดซอง....

 

.............วันถัดมาเวลาเดิม.............

          ทุกอย่างเหมือนเดิม แดซองทำขนมมาให้รุ่นพี่ท็อปทุกวัน ขนมที่เปลี่ยนไป


เรื่อยๆหลายอย่าง แต่ก็มีอยู่อย่างนึงที่แดซองชอบทำให้ท็อปกินบ่อยๆคือเยลลี่ถั่ว


แดงหรือยางเก็ง ที่แดซองรู้เพราะเค้าแอบดูทุกวันว่ารุ่นพี่ชอบกินอะไรเป็นพิเศษ แล้ว


ก็จดจำรายละเอียดทุกครั้ง วันนี้มินจีไม่มาเพราะไม่สบาย แดซองเลยตัดสินใจเอาไป


ใส่ไว้ในล็อกเกอร์เอง 

          คนตัวเล็กค่อยๆมองซ้ายทีขวาทีเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครเห็นจริงๆ ก่อนจะใช้


มือเปิดล็อกเกอร์ออกแล้ววางขนมและน้ำผลไม้ไว้ ก่อนจะปิดแดซองหันไปเห็น


โพสต์อิทสีสดแปะไว้ตรงประตูล็อกเกอร์ด้านใน

          'เย็นนี้....มาเจอที่หลังอาคารการแสดงหน่อยนะ เธอคนที่ทำขนมมาให้


หนะ....' แดซองอ่านโพสต์อิทใบนั้นเสร็จก็รีบปิดล็อกเกอร์ไว้เหมือนเดิม



          "รุ่นพี่ต้องการพบชั้นหรอ....ชะ...ชั้นควรไปดีมั้ย"หัวใจแดซองเต้นรัวขึ้น


เรื่อยๆ....เค้าควรไปดีมั้ย......ไปแล้วถ้าพี่ท็อปรู้ว่าเค้าเป็นคนทำขนมให้ตลอดพี่เค้าจะ


รังเกียจมั้ยนะ....แดซองใช้ความคิดไปตลอดทาง จนเดินเข้าห้องเรียน ตลอดคาบ


เรียนแดซองแทบไม่มีสมาธิเรียนจนทำให้แดซองโดนอาจารย์ทำโทษจนได้.....

 

.........เวลา 16.00น. บริเวณอาคารเอกการแสดง.........

          คนตัวเล็กตัดสินใจมาที่นี่จนได้ ถึงว่าวันนี้ผลมันจะออกมาเป็ยยังไงก็แล้วแต่


เค้าก็จะคอยเทคแคร์รุ่นพี่ท็อปต่อไปเรื่อยๆ แดซองยืนแอบอยู่มุมข้างๆตึก ตอนนี้พี่


ท็อปยังไม่มา หัวใจแดซองเริ่มสั่นกลัวขึ้นเรื่อยๆจนตัดสินใจจะเดินกลับไปหลายครั้ง


แต่ก็ยังคงไม่ไปไหน เวลาผ่านไปห้านาทีแต่สำหรับแดซองแล้วมันนานมากๆเลย ร่าง


สูงที่แดซองรออยู่เดินมาจากอีกด้านของอาคารแล้วไปนั่งลงที่ม้านั่งใต้ต้นไม้หลัง


อาคาร แดซองหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะก้าวขาออกไป......แต่ต้องหยุดชะงัก.....เมื่อ


เห็นผู้หญิงน่าตาสละสลวยน่ารักเดินเข้ามาหารุ่นพี่......คนนี้หรือเปล่านะที่เป็นดาว


คณะเอกการแสดง แดซองมองภาพตรงหน้าอย่างเหม่อลอย แล้วก้มหน้าหันหลัง


กลับ

          "พี่เค้าคงไม่ได้ตั้งใจมารอเราหรอก เค้าอาจจะลืมเราไปแล้วก็ได้...."

 

 

.........หลายวันผ่านมาเหตุการณ์เวลา 17.00น.เหตุการณ์เดิม.........

          วันนี้เป็นอีกวันที่แดซองเดินตามมาส่งรุ่นพี่ท็อปแบบเงียบๆเหมือนๆกับทุกวัน


แม้ว่าวันนั้นเค้าจะเห็นภาพตรงนั้น แต่เค้าก็เคยบอกไปแล้วว่าถึงรุ่นพี่จะมีแฟนหรือคบ


ใครก็ตาม เค้าก็จะคอยตามส่งแบบนี้ทุกวัน

          วันนี้รุ่นพี่เลิกเย็น ร่างสูงเดินสะพายกระเป๋าเป้ ผมที่ดูยุ่งเหยิงแต่กลับดูดีใน


สายตาแดซอง แดซองยังคงเดินตามมาแบบเงียบๆ แต่น่าแปลกที่วันนี้รุ่นพี่เลือกเดิน


อีกทางนึงซึ่งไม่ใช่ทางกลับบ้าน แดซองก็สงสัยเหมือนกันว่าพี่ท็อปจะไปไหนกันแน่


เลยแอบเดินตามไปแบบเบาๆ ยิ่งเดินมาไกลเท่าไหร่ระยาทางก็เริ่มทิ้งห่างมากขึ้น


เรื่อยๆ เวลานี้มันเป็นเวลาเลิกงานทำให้คนเยอะเป็นปกติ เพราะคนเยอะทำให้แดซอง


เดินตามท็อปไม่ทัน ไม่นานแดซองก็มองหาท็อปไม่เจอแล้ว คนตัวเล็กหันซ้ายหัน


ขวามองหาคนที่แอบตามมา แต่ก็ไม่เจอ....แดซองเลยตัดสินใจหันหลังกลับ

แต่....เหมือนมีแรงอะไรสักอย่างมาฉุดเค้าให้เข้าไปช่องแคบระหว่าง.....

          "ระ....รุ่นพี่ท็อป..."

          "ทำไมไม่ไปหาชั้นวันนั้นหละ....."ท็อปจับแขนแดซองไว้แล้วเค้นเสียงถาม


ออกมา แดซองหน้าซีดเผือด ในใจเริ่มเต้นแรงเรื่อยๆ

          "รุ่น.....พี่...หมายความว่าไงฮะ.."แดซองรวบรวมสติแล้วตีหน้านิ่งถามออกไป


ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว ทั้งที่เหงื่อในมือเริ่มซึมออกมาจนแฉะ

          "ก็ชั้น....นัดนายให้ไปหาชั้นที่หลังอาคารวันนั้น....ทำไมนายไม่ไป"

          "รุ่นพี่รู้?"แดซองก้ามหน้าก้มตาถามออกไป เค้าไม่อยากให้มันเกิดเหตุการณ์


แบบนี้ ถ้าพี่ท็อปรู้เข้าต้องเกลียดเค้าแน่ๆ ได้โปรด...อย่ารู้อะไรไปมากกว่านี้เลย.....

          "ใช่.....ชั้นรู้  ชั้นรู้ว่านายรอเดินตามส่งชั้นที่ปากทางเข้าบ้านทุกวันทั้งๆที่นาย


เลิกเรียนก่อนตั้งนาน...........ชั้นรู้ว่านายคอยแอบเอาข้อความให้กำลังใจไปแปะที่


ล็อกเกอร์ชั้นตอนที่ชั้นกำลังจะมีงานแสดงของมหาลัยเมื่อสองเดือนก่อน...........

.....ชั้นรู้ว่านายชอบทำขนมแล้วก็น้ำผลไม้ไปใส่ไว้ที่ล็อกเกอร์ชั้นทุกวัน.......ชั้นรู้ทุก


อย่างแหละคังแดซอง"

          "คือ...ผมขอโทษฮะ!!..ผมขอโทษที่ทำให้รุ่นพี่ลำบากใจแล้วก็ไม่สบายใจ


มากๆ ผมขอโทษ....รุ่นพี่อย่าโกรธ...อย่าเกลียดผมนะ....ผมแค่อยากดูแลรุ่นพี่เค้านั้น


เอง"แดซองก้มหน้างุด ร่างกายที่อยู่นิ่งตอนนี้เริ่มสั่นสะท้าน   น้ำตาที่ไม่คิดว่าจะไหล


ก็เริ่มไหลออกมาจากดวงตาเรียวเล็กและหยดลงบนพื้นดิน....

          "แล้วนายไม่อยากรู้หรอ.....ว่าชั้น....รู้ได้ยังไง..."แดซองส่ายหัวไปมาทั้งที่ยัง


ก้มหน้ามองดินอยู่ เค้าไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น เค้าไม่อยากมองหน้าพี่ท็อปเลยด้วยซ้ำ


กลัวว่าถ้ามองแล้วเค้าเจอสายตารังเกียจ  เค้าคงต้องเจ็บปวดใจมากแน่ๆ

          "ฮ่าๆ นายเนี้ยน้าาาา.... ก็ไม่เคยรู้อะไรเลย....."แดซองเงยหน้าขึ้นมามอง


หน้าท็อป คิ้วเล็กๆสองข้างขมวดเข้าหากัน

          "รุ่นพี่หมายความว่าไง....รุ่นพี่บอกว่าผมไม่รู้อะไรเลยได้ไง ถ้าผมไม่รู้ไม่ใส่ใจ


ไม่สนใจรุ่นพี่ว่ารุ่นพี่ชอบอะไร เกลียดอะไร ทำอะไรบ้าง ผมไม่ทำทุกอย่างแบบนี้


หรอก!!! ฮึ้ก!!...ฮือออออ....."แดซองตะโกนขึ้นมาด้วยความฉุน น้ำตาที่ไหลอยู่ก่อน


หน้านี้ไหลลงมาหนักกว่าเดิมอีก มือสองข้างกำแน่นจนเล็บจิกลงไปในเนื้อ

          "อย่าเพิ่งโมโหสิ.....ฟังให้จบก่อน"ท็อปใช้มือหนาปาดน้ำตาบนใบหน้าหวาน


ออก แล้วขยับใบหน้าคมเข้าไปใกล้ๆแดซองมากขึ้น

          "ที่พี่บอกว่านายไม่เคยรู้อะไรเลยเพราะ...."สรรพนามที่แทนตัวเองของท็อป


เปลี่ยนไป จากคำว่าชั้นกลายเป็นคำว่าพี่ทำให้แดซองขมวดคิ้วมากกว่าเดิม

          "เพราะ......พี่แอบมองนายมาตลอด.....ตั้งแต่วันนั้นที่เราเจอกันเมื่อเกือบห้า


เดือนก่อน.......พี่รู้ว่านายตามพี่.....รู้ตั้งแต่แรก......ทุกๆวันที่นายมาส่งพี่........นายรู้มั้ย


ว่าหลังจากที่พี่แกล้งเดินเข้ามาจนแน่ใจว่านายเดินไปแล้ว......พี่จะเดินย้อนกลับออก


ไปและตามไปส่งนายถึงที่บ้านทุกวัน.........ขนมที่นายเอามาให้พีกิน...พี่รู้ว่านายแอบ


มองพี่อยู่พี่เลยกินมันหมดทุกครั้งแม้ว่าวันนั้นพี่จะอิ่มมากแค่ไหนก็ตาม...โพสต์อิททุก


ใบที่นายแปะไว้ให้กำลังใจพี่.....พี่ก็เก็บมันไปแปะที่กระจกทุกใบจนเต็มไปหมด.......


พี่สนใจนายตลอดเวลา แต่นายนั่นแหละที่ไม่เคยรู้เลยว่ามีใครแอบมองอยู่ตลอด....


...อย่างงี้จะเรียกว่านายไม่เคยรู้อะไรเลยได้มั้ยหละคังแดซอง" ท็อปพูดความในใจทุก


อย่างออกมาจนหมด ทุกอย่างที่เค้าเก็บไว้ตลอดเกือบห้าเดือนสายตาของท็อปจ้อง


ไปที่ใบหน้าหวาน เค้ารู้สึกเจ็บใจตัวเองที่ทำให้คนตรงหน้าต้องเปื้อนน้ำตา

          "ฮึ้ก!!.....ฮือออออออออ....ไอ้พี่ท็อปบ้า!!"แดซองหลุดร้องไห้ออกมา มือ


เล็กๆทุบตีไปที่หน้าอกของท็อปหลายที ท็อปรวบตัวแดซองเข้ามากอดไว้แน่น มือ


หนาอีกข้างลูบไปบนผมนิ่มของแดซอง   ท่ามกลางผู้คนที่เดินผ่านไปมา....ผู้คนทีเร่ง


รีบกับการทำอะไรบางอย่าง......ผู้คนที่สนใจแต่สิ่งอื่นจนลืมหันมองอะไรไป.......ผู้คน


ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย....

 

..............................................

          "แดซองวันนั้นอะ ทำไมนายถึงไม่เข้าไปหาพี่หละ"ท็อปถามแดซองขึ้นมา

          "ก็วันนั้นผมคิดว่าดาวคณะเค้าเป็นแฟนพี่นี่ฮะ แล้วก็เห็นเค้าเดินมาหาพี่"

          "โธ่....ยัยนั่นอะหรอ เพื่อนพี่ตั้งแต่สมัยเด็กๆนู้นนนนน ใครๆเค้าก็รู้ว่าพี่สอง


คนเป็นเพื่อนกัน"

          "ก็ผมไม่รู้นินา...."

          "แต่...พี่ท็อปฮะ!! ผมรู้อะไรแล้วแหละ"แดซองหันไปบอกคนตัวสูงที่นั่งโอบ


เอวเค้าอยู่บนม้านั่งในสวนสาธารณะ

          "หื้มมมม.....?เรารู้อะไร"ท็อปหันไปมองหน้าคนในอ้อมกอด

          "ผมรู้แล้วว่า.......ผมรักพี่ท็อปที่สุดเลยฮะ"แดซองฉีกยิ้มหวานไปให้ท็อป แต่


ท็อปกลับส่งสายตามีเลศนัยตอบมา

          "หรอ....แล้วเรารู้อะไรมั้ย?"

          "ไม่รู้อะ...ผมต้องรู้เรื่องอะไรหรอฮะ"แดซองส่ายหน้าเบาๆแล้วฉีกยิ้มต่อ

          "ก็เรื่อง....เรื่อง........."ท็อปละสองมือออกจากตัวแดซอง แล้วใช้มือประคอง


ใบหน้าหวานให้เข้ามมาหาก่อนจะประกบริมฝีปากลงบนปากเล็ก แดซองเผยอปาก


ออกเพื่อรับความร้อนจากลิ้นหนาที่ไล่ต้อนลิ้นของเค้าไปทั่วโพรงปาก จูบล้ำลึกที่


เนิ่นนาน แดซองตอบกลับทุกการสัมผัสภายในปากก่อนที่ท็อปจะผละออกเพราะคน


ตัวเล็กเริ่มหมดอากาศหายใจจนต้องทุบอกเค้าเบาๆ

          "ทีนี้รู้หรือยัง?"ท็อปถามคำถามอีกครั้งตอนนี้ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีแดงเพราะ


ความร้อนในร่างกายที่ปะทุขึ้นจากการกระทำเมื่อกี๊

          "รู้แล้วฮะ...."แดซองตอบกลับมาเสีบงเบาจนแทบไม่ได้ยิน

          "รู้อะไรหรอ หื้มมม?ไหนบอกพี่มาสิ"ท็อปเค้นคำตอบจากแดซองด้วยการ


จ้องตา

          "มะ...ไม่รู้แล้ว!"

          "งั้น......ลองอีกรอบมั้ย"ท็อปใช้มือหนาประคองใบหน้าแดซองอีกครั้ง

          "โอเคๆ ผมรู้แล้วก็ได้"แดซองกลัวว่าจะโดนการกระทำแบบนั้นอีกรอบเลย


ยอมตอบดีๆ เพราะกลัวว่าถ้าเค้าโดนจู่โจมแบบนั้นอีกอาจจะทำให้เค้าหัวใจวายตาย


ตรงนี้ก็ได้

          "รู้อะไรหรอ?"ท็อปอมยิ้มจนแก้มบุ๋มเข้าไปต่างกับอีกคนที่เขินอายจนอยากจะ


แทรกดินหนี

          "รู้ว่า....จู.....หว...."

          "พูดดังๆสิพี่ไม่ได้ยินเรานะ"

          "รู้ว่า....จูบของพี่ท็อปมันหวานมากเลยฮะ!!!!"แดซองตะโกนออกมากด้วย


ใบหน้าแดงกล่ำ

          "ฮ่าๆๆๆ แดซองรู้แล้วอะ.....แต่พี่ยังไม่รู้เลย....งั้น...........พี่ขอลองอีกรอบ


นะ...."พูดจบท็อปก็จูบคนตัวเล็กตรงหน้าอีกครั้ง จูบที่นานกว่าครั้งที่แล้ว.....จูบที่


ไม่อยากจะยอมรับรู้ว่ามันหวานแค่ไหนเพราะอยากจะจูบมันหลายๆรอบไง....

.........................บางครั้งคนเราก็มัวแต่สนใจเรื่องของตัวเองมากไป จนทำให้บาง


ครั้งไม่รู้เลยว่ามีใครรอบกายบ้างที่เค้าสนใจอยู่ ลองเลิกสนใจกับเรื่องของตัวเองแล้ว


หันมองคนรอบๆบ้าง บางทีคุณอาจจะรู้อะไรดีๆก็ได้..............................................































 

ปล.กรี้ดดดดดดจบแบ้ว ฮ่าๆ มันเป็นฟิคสั้นคั่นเวลาจริงๆนะ เพราะเรื่องใหม่ที่แต่งไว้ใกล้จะจบแล้ว เดี๋ยวแต่งเสร็จจะเอามาลงให้คนอ่านปวดหัวกับภาษาที่ไม่เป็นภาษาคน ฮ่าๆ เพราะกลัวเละเหมือนเรื่องก่อนหน้านี้ รู้ตัวเลยแหละว่าเขียนได้แย่มากๆ ฟิคนี้เกิดขึ้นเพราะกำลังนั่งฟังเพลงของน้องด้าอยู่ ฮ่าๆ ไอโนวววว~ เพราะจริงๆเลยนะ  อีกไม่นานเกินรอ ไว้เจอกันฟิคยาวเรื่องหน้านะฮะ :D